Rozdział 11

~~

     Kolejne dni leciały szybko. Przyzwyczajałam się do tego miasta. Do dziewczyn. Zaczęłam pisać również z Matem. W sumie to na razie nic takiego, niewinne emaile… ale jednak. Niedługo święta Bożego Narodzenia, a u nas w szkole organizowano uroczystą kolację tydzień przed. Każdy chętny miał wpłacić po 15 funtów i przynieść coś słodkiego. April namówiła mnie abym również poszła. Stanęłam przed szafą i analizowałam jej zawartość. Niechętnie chodziłam w sukienkach, lecz nie wypadało, abym założyła spodnie. Wyciągnęłam czekoladową, elegancką sukienkę do kolanka. Dekolt miała w kształcie łódeczki, a pod biustem przepasana paseczkiem kremowego materiału, zakończonym delikatną kokardką. Założyłam jasne rajstopy w ciemne kropki, a na głowę brązową opaskę. Włosy puściłam luźno, a twarz rozświetliłam pudrem. Podkręciłam rzęsy tuszem i byłam gotowa do wyjścia. Na plecy zarzuciłam tylko herbacianą marynarkę. Zbiegłam na dół łapiąc w dłoń torebkę i telefon. W kwadracie założyłam chabrowy płaszcz i rude kozaki. Wychodząc zatrzasnęłam za sobą drzwi, krzycząc do widzenia. Przed bramą spotkałam dziewczyny i razem poszłyśmy do szkoły.

      Stołówka przybrana była w bordowym i zielonym materiale. Stoły zostały przykryte starannie białym obrusem, gdzie niegdzie ułożone stroiki. W rogu sali postawiono wielką zieloną choinkę, od góry do dołu odzianą w kolorowe ozdoby. Światełka migotały wesoło, a zapach świerku królował w całym pomieszczeniu. Dyrektorka z podestu życzyła wszystkim zebranym wesołych świąt  i zaprosiła do uczty. Zajęłyśmy miejsca i zabrałyśmy się za przygotowane wcześniej potrawy.

- Ale sztywno… - skomentowałam.

- Nie narzekaj – powiedziała April.

Spojrzałam na nią ze zdziwioną miną.

- Dobra, mogłoby być troszkę, weselej.

- Troszkę? – zakpiłam – założę się, że w teatrze nie ma aż takich nudów. Przewróciła oczami.

W tłumie wyłapałam Mata i posłałam mu uśmiech. Odwzajemnił go i zwrócił się do Carolay, która właśnie do niego podeszła. Uśmiechała się i trzepotała rzęsami jak jakaś idiotka. Bawiła się swoimi długimi blond włosami nawijając je na palec. Śmiała się i bezczelnie z nim flirtowała. 

- Dlaczego on jej nie spławi – wybąknęłam.

April powędrowała za moim wzrokiem i westchnęła.

- On nie jest taki. Nie powie, że ma sobie iść.

- Wiem – powiedziałam smutno – Ale mógłby – wycedziłam przez zaciśnięte zęby – Muszę coś z tym zrobić.

- To weź od niego numer telefonu – zaproponowała.

- Zgłupiałaś, wyśmieje mnie.

- No co ty – uśmiechnęła się przyjaźnie.

- A jeśli odmówi? – powiedziałam nieśmiało.

- Nie odmówi – zapewniła mnie.

Spojrzałam na nią bezradnie. Wstałam od stołu i poszłam w stronę Mata, kiedy pozbył się Carolay. Czułam, że każdy na mnie patrzy, serce chciało wyskoczyć mi z piersi.

-No cześć – uśmiechnęłam się głupkowato.

- Cześć.

- Wiesz, tak sobie pomyślałam. Bo, ten tego no – zaczęłam lać wodę – Idą święta, a że nie będziemy się widzieć, to chciałam poprosić o twój numer telefonu – wyrecytowałam – Wiesz, tak żeby złożyć życzenia, bez żadnych kontekstów – zapewniłam. Zaśmiał się.

- Naprawdę niezła wymówka – stwierdził.

Spojrzałam na niego nieśmiało.

- Okej, daj mi swój telefon – dodał.

Wyjęłam z torebki swoją starą Nokie i podałam mu ją. Wpisał swój numer, a mi skończyły się pomysły na rozmowę. Podziękowałam  i odeszłam do stolika.

- Jaka żenada – burknęłam siadając obok Apil.

- I co? Nie dostałaś?

- Dostałam.

- To skąd ta mina? – zmartwiła się gryząc kawałek pomarańczy – chcesz?

- Jestem kompletną idiotką – podsumowałam biorąc kawałek owocu.

- Ponieważ? – powiedziała wycierając buzie chusteczką.

Spojrzałam przed siebie i wlepiłam oczy w świeczkę palącą się przed nami.

- Po prostu głupia, gadam bez sensu. Porażka – wyklepałam.

- Ej, spójrz na mnie. Nie jest tak.

- Nie jest jak? – wtrąciła się bezczelnie Sue siadając April na kolanach
i łapiąc kiwi z talerzyka.

- Emm jak zwykle ma przypływ nadmiernych myśli w stylu ‘jaka ze mnie beznadziejna panna i stuknięta idiotka’.

Spojrzałam smutno na dziewczyny.

- Bo taka jest prawda – powiedziałam unosząc lekko głos – jestem głupia, brzydka, beznadziejna – April zaczęła mnie papugować, a Sue wybuchła śmiechem – wielkie dzięki, pomagacie mi.

- Nie ma sprawy – zaświergotała April.

- A tak w ogóle to, o co chodzi? – zapytała Sue drążąc w kiwi łyżeczką.

April spojrzała na nią znacząco, westchnęła i przekręciła oczami.

- Co znowu jest nie tak z nim?

- Z nim, wszystko jak w najlepszym porządku – wyszczerzyłam się.

- Tylko? – ciągnęła Sue.

- Wzięła od niego numer telefonu – wtrąciła April.

- I co w tym takiego? – brnęła w swoje Sue.

- No, bo kurcze, wiem jaki on jest… znaczy charakter, ogólnie to podoba mi się całokształt, tylko że…

- Że? – obie wlepiły, we mnie oczy i wyczekiwały na dalszy ciąg wypowiedzi.

- Tylko, że nie mogę w to uwierzyć, że ja również mogę mu się podobać – wyklepałam – nie trafia to do mnie.

- Wbić Ci to młotkiem? – skomentowała żartobliwe Sue. Wszystkie wybuchnęłyśmy głośnym śmiechem. Naprawdę lubiłam te dziewczyny, potrafiły mnie rozśmieszyć w każdej sytuacji nawet wtedy, kiedy nie miałam na to najmniejszej ochoty. Nieoczekiwanie podszedł do nas Derek, chłopak z ostatniej klasy.

-Cześć – zagadnął wesoło, spojrzał na mnie z wielkim uśmiechem.

- Hej Derek, co u ciebie słychać – spytałam nie wiedząc jak się zachować.

- Właśnie Emm nie mówiłam ci – wtrąciła Sue, wciąż dłubiąc łyżeczką
 w kiwi.

Spojrzałam na nią wyczekująco.

- Gadałam niedawno właśnie z Derekiem i miałam wprowadzić cię
w temat – ględziła.

- Na temat?

- Pewnie wiesz, że moja partnerka się rozchorowała? - powiedział niepewnie Derek - i ustaliliśmy ze fajnie by było gdybyś poszła ze mną na zastępstwo.

Sue wyszczerzyła się, dokładnie wiedziałam, że to jej sprawka. Spojrzała na mnie znacząco.

- No dobra, mogę iść – powiedziałam obojętnie biorąc szklankę z sokiem.

- To super, daj mi numer żebyśmy mogli się skontaktować.

Wyciągnęłam telefon i podałam koledze, kontem oka wyłapałam Mata patrzącego w naszą stronę.

- Dzięki – uśmiechnął się i odszedł.

Spojrzałam wyczekująco na Sue, która udawała, że jest bardzo zajęta rozmową z Apri. Odchrząknęłam. Spojrzały się na mnie niewinnie.

- Dobra. Gadać, po co to?

- Ale co? – Sue zaśmiała się – bal jest tydzień po sylwestrze, a sylwestra spędzasz u nas – wyszczerzyła się – będzie parę dziewczyn i chłopaków z mojej klasy, to małe – spojrzała na siostrę, która naburmuszyła się – i Mat. Więc nawet nie przyjmuje do wiadomości, że nie przyjdziesz – wyklepała w szerokim uśmiechu.

- Cholera no! – Wiedziałam, że nie mam, co protestować, więc tylko spojrzałam na nie z udawaną złością. Siostry uśmiechnęły się złośliwie i posłały mi dwa buziaki.

~~

    Święta minęły bardzo szybko. Zresztą, co roku wydawało mi się jakby trwały o jeden dzień krócej. Nim się obejrzałam szykowałam się już na imprezę u sióstr. Od samego rana siedziałam w szafie i szukałam ciuchów. Wzięłam komórkę i wykręciłam numer do Rose.

- Cześć kochanie – rzuciłam – jak tam przygotowania do sylwestra?

- Hej – wykrzyczała radośnie – Idziemy do klubu z Alice i Monic, chłopaki nas zaprosili.

- Ci z meczu?

- Tak, pytali o ciebie i zmartwili się, kiedy powiedziałyśmy, że spędzasz sylwestra w Londynie. A no właśnie, jakie ty masz plany?

- Siostry mnie zaprosiły jakiś tydzień temu – klepnęłam obojętnie.

- O fajnie – powiedziała radośnie.

- Powiedzmy, że tak, gdyby nie fakt, że nie mam się w co UBRAĆ – zaśmiałam się nerwowo.

- Kobieto, masz całą szafę ciuchów – już widziałam jak łapię się za głowę.

- Ale i tak nie ma tam NIC – wycedziłam.

- Kochana, bierzesz szarą bluzeczkę, tą ze szkolnej imprezy, którą miałaś
w lutym rok temu – powiedziała przyjaźnie.

- Yhym – sięgnęłam do sterty ubrań wyciągając omawianą bluzkę.

- Do tego te twoje czerwone spodnie – ciągnęła – moment a to ma być domówka, kameralne przyjęcie czy jak? Kto tam ma być? – spoważniała trochę.

- No dziewczyny, ja, Mat – powiedziałam obojętnie.

- MAT?! – wykrzyczała do słuchawki – To zmieniaj. Pamiętasz tą kremową zwiewną tunikę, którą miałaś na osiemnastce Samathy?

- Pamiętam. Ale nie wiem gdzie jest – powiedziałam w zamyśleniu.

- To grzeb – rozkazała z rozbawieniem – czarne legginsy  i szpilki. Będzie sexy – zaśmiała się.

- Spadaj głupku – powiedziałam i zaczęłam przegrzebywać stertę ubrań – szukam – oświadczyłam.

- Ta ty nie chodzisz w szpilkach przecież – ciągnęła.

- Mam! – olałam jej komentarz o butach.

- No i idziesz kochanie – cmoknęła do słuchawki.

Zmrużyłam oczy.

- Głupia, głupia, głupia – skomentowałam.

- Też cię kocham. Szczęśliwego Nowego Roku i żeby ci się to marzenie spełniło.

- Oby – uśmiechnęłam się – Szczęśliwego Nowego Roku, udanej imprezy. Pozdrów chłopaków – powiedziałam jednym tchem i zamknęłam telefon. 

 Za radą przyjaciółki odstawiłam ciuchy na bok, a resztę wrzuciłam
z powrotem do szafy – a Włosy? Pokręcić? Przypalić prostownicą? –zadawałam sobie pytania.

- Zostaw takie jak są.

Odwróciłam się i ujrzałam mamę.

- O, hej – uśmiechnęłam się – myślisz?

- Tak – powiedziała siadając na łóżku – Jak Ty już wyrosłaś – westchnęła.

- Starzeje się – rzuciłam całując ją w policzek.

Zaśmiała się.

- Na którą masz imprezę?

- Dwudziesta – powiedziałam zakładając tunikę – a wy idziecie gdzieś?

- Mamy zaproszenie od znajomych z pracy, ale nie wiem czy pójdziemy.

- Może być ? – spytałam pokazując na strój.

- Co zakładasz na wierzch?

Wyciągnęłam z szafy chabrową marynarkę, zarzuciłam na plecy
i podleciałam do szkatułki z biżuterią.

- No teraz jest okej.

- Idźcie i tak siedzisz w domu całymi dniami – powiedziałam wyciągając dwa długie brązowe wisiorki – Kiedy ostatnio byłaś gdzieś?

- Masz rację, trochę luzu mi się przyda – uśmiechnęła się.

- Ten czy ten? – powiedziałam wskazując na sowę i gołąbka.

- Sowa – stwierdziła stanowczym głosem – chodź tu do mnie.

Podeszłam i wtuliłam się jak za dawnych dobrych czasów. Pocałowałam ją w policzek.

- Jeszcze jednego, bo Cię nie puszczę.

- Mamo… przestań. Mam szesnaście lat.

- Co, wstydzisz się mnie?

- Nie, ale nie lubię – wywiesiłam jęzor na wierzch i wywinęłam się z jej uścisku.